به همان نسبت که کلماتی که والدین به کار می برند مهم هستند، چگونگی بیان این کلمات نیز بسیار اهمیت دارد. صدای والدین هچون آوای موسیقیایی است . کلماتی که با صدایی آرام ، حزن آور و التماسی بیان شوند ، ممکن نیست از نظر کودک نوعی درخواست برای انجام دادن کاری محسوب شوند.

احساس کودک در همان لحظه ای که والدین سر او فریاد می کشند ، شکل می گیرد.شاید او بترسد ، گوشهای خود را محکم ببندد، یا گاهی رفتار والدین راتقلید واو نیز شروع به فریاد کشیدن کند.
به هر حال کودک دراین لحظه فکر می کند : (( آهان مادرم اختیارش را از دست داده است.))

هر مادر یا پدری حداقل یک بار اختیارش را از دست داده و برسر فرزندش فریاد کشیده است. در برابر کودکان ، خیلی سریع می توان بی اختیار شد.این مسئله در مورد زوج ها نیز صادق است. یعنی ممکن است اختیار خود را از دست بدهند و صدایشان را بالا ببرند.

جای تعجب است که والدین اغلب بر سر افرادی که به آنان بسیار نزدیک هستند فریاد می کشند، افرادی که آنان را بیش از بقیه دوست دارند. برعکس، در برابر غریبه ها ، دوستان و همکاران کاری، اغلب خود را مهار می کنند و با آنان به گونه ای رفتار می کنند که دوست دارند بقیه با آنان همانگونه رفتار کنند.

والدین می دانند که اگر دیگران بر سر آنان فریاد بکشند، چه احساس بدی پیدا خواهند کرد و می دانند کسی که به دفعات بر سر همکاران خود فریاد بکشد، تا چه اندازه مورد تمسخر بقیه قرار خواهد گرفت. والدین از دیدن این صحنه ها درس می گیرند. مسئله در مورد برخی از والدین حتی از این هم فراتر می رود وحتی ناراحتی خود را در زمینه مسئله موردنظر، از دیگران پنهان می کنند.

آنان ترجیح می دهند که به جای انتقاد کردن، مودبانه سکوت کنند. کسی که همیشه در برابر دیگران به خود مسلط باشد و خود را مهار کند بالاخره باید به گونه ای عصبانیت های خود را خالی کند و معمولاً قرعه به نام اعضای خانواده می افتد. گاهی والدین فرزندان خود را قربانی خشمی می کنند که ناشی از اتفاق های مختلف در طول روز است و بر سر آنان فریاد می کشند.